Er liggen Italianen in het zwembad
De zon schijnt, de temperatuur is boven de achttien graden en de parken en stranden vullen zich met mensen in meer of mindere staat van ontkleding. Op handdoeken, bankjes, rieten matten of gewoon in het gras liggen en zitten stelletjes. Lichamen verstrengelen zich, tongen kronkelen, handen gaan onder T-shirts en naakte lichaamsdelen glijden over elkaar; al dan niet bemakkelijkt door parelend zweet. Verliefde mensen (dat hoop ik dan tenminste) tonen ongeremd hun gevoelens. Soms stoppen ze even en zetten hun emoties om in een stukje fysieke aanhankelijkheid. Ooit waren er in Nederland protesten tegen dergelijke aantastingen van de openbare zedelijkheid maar die zijn allang verstomd, behalve misschien bij de nooit aflatende Bond tegen het Vloeken.
Italianen zijn niet vies van aanraken. Er wordt gezoend als je vrienden of familie tegenkomt. Dat ze twee zoenen doen in plaats van drie leidt nog wel eens tot verwarring. Ik ben regelmatig met een Italiaan(se) “plat op de bek gegaan” omdat ze mijn derde wangzoen niet aan zagen komen. Er worden armen om schouders geslagen en de knuffels bij aankomst en vertrek zijn hartelijk en warm. Op straat lopen stellen eerder arm in arm dan met een arm om schouder of middel. Ik vermoed dat dit eerder met temperatuur en zweten, dan met iets anders te maken heeft. Natuurlijk wordt er uitgebreid geflirt: vingers raken vingers, knieën elkaar en handen worden op veel verschillende manieren ‘even’ vastgehouden. Daar is duidelijk een soort etiquette voor die mij nog steeds helemaal ontgaat. Én er is natuurlijk het dansen. Er wordt hier veel meer in paren gedanst en niet alleen bij het “stijl” dansen.
Maar wat je bijna nooit ziet is openlijke, bijna ongeremde seksualiteit.
Geen tongzoenende Italianen op het strandlaken, hooguit als het donker is achter een strandwal; geen strelende, masserende, stimulerende handen op minimaal bedekte delen van het lichaam. De meest erotische aanraking is het insmeren van een rug met zonnebrandolie.
Er is één uitzondering op deze regel, water.
Zet een zwembad neer en het Italiaanse stel springt erin om vervolgens bijna niets verhullend tegen, over en onder elkaar te glijden. Onder water gaan de handen overal naartoe en de gezichten boven de waterlijn blijven langdurig intiem aan elkaar geplakt. Aan zee gebeurt precies hetzelfde. Hand in hand rennen de ver- of geliefden door de branding, laten zich in de golven zakken en gaan in ieder geval over tot een uitgebreid voorspel. Overigens heb ik mij regelmatig afgevraagd of het daar echt bij bleef.
Toen ik mijn Italiaanse vrienden vertelde hoe vreemd ik dit vind, keken ze me aan alsof ze water zagen branden. Ze hadden er zelf nog nooit bij stilgestaan dat ze het deden. Fabio reageerde als eerste en met een grote glimlach zei hij: ”Onder water zien ze het toch niet”.
De andere drie knikten instemmend en ík besloot wijselijk mijn mond te houden.
Sommige illusies moet je gewoon laten bestaan.