Papadag
Wij kijken niet zoveel televisie. Het abonnement op NL-ziet gebruik ik vooral om Ajax te kunnen volgen. De andere keuze is een VPN geloof ik, zodat studio sport niet weet in welk land ik ben, maar dat is me weer teveel moeite. Van de week zaten wij samen op de bank en keken naar de herhaling van de herhaling van een oude detective. Na vijftien minuten kwam de onderbreking voor het bestaansrecht van de commerciële zenders, de reclame. Nu is dit normaal gesproken het moment dat ik mij op andere zaken richt: de afwas, even roken, Whatsapp checken, dat soort dingen. Dit keer werd mijn aandacht getrokken door de inhoud van het reclameblok. In de tien minuten durende ellende zaten vijf minuten, luchtjes voor mannen en drie minuten doe-het-zelf. Tijdens het tweede blok (tv kijken is best wel afzien) gebeurde hetzelfde. Toch duurde het tot het derde blok voor het kwartje viel.
“Is het soms vaderdag binnenkort? “, vroeg ik aan de vrouw die met haar voeten op mijn schoot op de bank lag.
“Zou best kunnen”, mompelde ze terwijl ze opkeek van haar telefoon (waarschijnlijk een berichtje beantwoorden, er was immers reclame).
Wij deden niet aan vaderdag bij ons thuis, ook niet aan moederdag trouwens. Dat waren, “door de commercie en het groot kapitaal bedachte feesten om de verkoop te stimuleren”, en de laatste was ook nog iets met Hitler en nazi-Duitsland. Daar deden wij dus niet aan mee. Ook de op school gekleide asbakken en vrolijk beschilderde kleerhangers, die dan officieel stropdassenhangers waren geworden, werden maar matig op prijs gesteld. In de familie van mijn gade was het vieren van het ouderschap ook al geen usance; het is dus ook niet iets, dat wij onze zoons als traditie hebben aangereikt. Toen een van onze jongens op een zondag in mei onverwacht opbelde en zijn moeder feliciteerde, was haar verbazing dan ook meer dan groot. De verklaring was natuurlijk dat hij zelf dat jaar voor het eerst vader was geworden.
Nu het bewustzijn van vaderdag eenmaal in mijn hoofd zat, begon ik er onbewust kennelijk op te letten. Plotseling viel het me op hoe vaak er op social media, in blogs en waar dan niet, aan vaders gerefereerd werd. Thuisblijfvaders die deze dag aangrijpen om hun keuze te vieren; dochters die nog een keer hun, meestal overleden, vader in het zonnetje zetten en het bleek een goede aanleiding om het maatschappelijk debat over de man-vrouw verhoudingen aan te zwengelen.
Dus besloot ik dat dit het juiste moment was om de sociaal, maatschappelijke, emotionele en persoonlijke relevantie van het vaderschap, zoals ik dat beleef naar aanleiding van deze aanstaande vaderdag, eens diepgaand te onderzoeken. Na ongeveer tien seconden kwam ik tot de diepgaande en doorwrochte conclusie:
“verrek mijn aftershave is op”.