De cliffhanger waar ik gisteren mee eindigde staat open, samen met de synopsis, de tijdlijn en het overzicht van de personages. De lege pagina van het volgende hoofdstuk smeekt om het vervolg. De flow was gisteren bijna onstuitbaar. Het was nog steeds hard werken maar zoveel leuker dan drie weken geleden.
Ik ben er klaar voor.
Ik open mijn browser en wil naar Youtube gaan om de juiste muziek voor vandaag op te zoeken. De icoontjes van Facebook, LinkedIn en Instagram staren mij verleidelijk aan. Mijn cursor zweeft boven mijn eigenlijke doel maar verschuift dan van het rode vlak met het witte play pijltje naar dat blauwe vlak met de F erin.
Alleen maar even kijken wie er jarig zijn en of ik nog meldingen heb?
Natuurlijk heb ik meldingen, maar ik ben selectief. Dinges, Donges en Dattum hebben iets geplaatst in je groepen, laat maar, nu niet. Ik ben streng voor mezelf.
Er staan ook van die groene tekstvakjes, bij de post die ik gisteren heb geplaatst, toch even kijken. Een golfje endorfine stroomt door mijn lichaam als ik de duimpjes en lieve, weinig zeggende, reacties zie. Ik “like” het natuurlijk allemaal even. Terug naar de meldingen. Drie verjaardagen! Ik heb met heel veel mensen contact gelegd omdat wij dus best wel wat publiciteit kunnen gebruiken, daardoor heb ik nu meer dan 850 “vrienden”. Voor de zoveelste keer vraag ik mij af of Facebook ooit nog de categorieën ‘kennissen’ en ‘mensen waar je iets van wilt’ toe gaat voegen?
Aangezien ik ooit heb besloten dat ten minste mijn FB vrienden met hun verjaardag kan feliciteren, werk ik het rijtje af.
Ik ben natuurlijk schrijver, dus “gefeliciteerd” is mij te min. Even naar hun profiel kijken hoe ik de wens kan personaliseren.
Ik heb zelf drie profielen: een voor de #schrijverstoren, een andere voor de #B&B Casa Torre en natuurlijk gewoon Maarten. De eerste twee zijn bedrijfspagina’s. Toch even controleren of er geen berichten zijn binnen gekomen? Nee, maar daar zijn die meldingen weer, met dat rode cijfertje ernaast.
“Wil ik trouwens mijn advertentietegoed niet gebruiken?”, vraagt FB voor de honderdste keer.. Voor de honderdste keer twijfel ik even.
STOP! Terug naar Maarten. Hé de: dochter/zoon/genderfluïde nazaat/vader/moeder/opa/oma/levenspartner/lief/man/vrouw (doorhalen wat niet van toepassing is) van: X/Y/Z , is: jarig/geslaagd/zwanger/dood/ ziek/beter/gelukkig / ongelukkig (doorhalen wat niet van toepassing is). Toch maar even de juiste reactie erbij plaatsen.
Ik had een paar serieuze reacties op LinkedIn geplaatst. Even kijken of ze gelezen zijn. Altijd even nadenken of je op die reacties dan weer moet reageren. Ik moet trouwens ook nog steeds dat artikel over ‘succesvol bloggen’ lezen. Oh ja ik had een Jobsearch aangemaakt. Toch even kijken wat er voorbij komt.
Er staat een rood blokje met een acht erin bij het whatsapp icoontje. Ik sluit mijn browser en klik op het groene dingetje.
Allemaal groepschats waar ik eigenlijk niet eens op moet reageren, maar ik heb het nu toch al geopend, dus …
Op het klokje onderin mijn scherm zie ik de tijd. Het is anderhalf uur later.
Ik kan natuurlijk heel boos en teleurgesteld zijn met mezelf, maar daar heb ik de oplossing voor gevonden. In plaats van zinloze tijdverspilling noem ik dit nu: “een actief social media profiel in stand houden”. Het is dus werk.
Tevreden met de onuitwisbare indruk die ik vandaag weer online heb nagelaten en de onmisbare publiciteit die ik heb gecreëerd open ik YouTube en selecteer China Gates van Sun Ra, omdat er nu eenmaal sommige hoofdstukken zijn die beter geschreven worden op lekkere jazz.
Nu alleen nog terugwerken naar de flow waar ik gisteren inzat.