Inspiratie
Ik adem in en dan, adem ik weer uit en weer in. Ik kijk de kamer weer eens rond.
In een alkoof staan drie flessen. De hoekige was volgens het etiket ooit gevuld met terpentine. Op de twee oude wijnflessen ernaast zitten vegen verf. Het verhaal wil dat de schilder Giorgio Morandi op die manier de kleuren vergeleek die hij gemengd had. Morandi schilderde vooral flessen en vazen, steeds weer. Ik stel me voor hoe hij ’s ochtends opstond, drie flessen neerzette en aan het werk ging. Onderwerpen genoeg, ook al was hij naar verluid geen groot drinker. Flessen zijn er in Italië altijd. Zou hij op een krukje zijn gaan zitten en kijkend naar de flessen op inspiratie hebben gewacht? Als je begint aan je honderdste schilderij van een of twee flessen, is het dan het onderwerp dat je inspireert? Als je alleen op zijn schilderijen afgaat had hij soms een baldadige bui. Zoiets van: “Doe eens gek, vandaag zet ik er een waterkan naast.”
Ik open Wikipedia. Giorgio wilde “uiten wat er in de natuur, in de zichtbare wereld is”. Ik heb geen idee wat hij bedoelde, maar ik ben bijna jaloers dat hij het op heeft durven schrijven.
Alt-tab, terug naar het lege Word document. Ik weet waarover ik wil schrijven. Ik weet zelfs wát ik wil schrijven. Ik adem in en ik adem weer uit. Ik kies een ander lettertype, pas de grootte en de regelafstand aan, en adem weer in. Youtube besluit precies nu reclame door mijn achtergrondmuziek te gooien. Het is ook niet wat ik wil horen. Ik scroll door de suggesties. Ze zijn zeg maar, weinig inspirerend. Dan maar weer Gerry Mulligan.
Inspiratie, letterlijk inademing, mogelijk afkomstig van het idee dat de Muze het meesterwerk bij je naar binnen blaast. Ik stel me voor hoe een wonderschone jonge vrouw achter mijn bureaustoel staat. Ik adem in en zij blaast een complete blog, door mijn neusgaten naar binnen. Geen twijfel meer, mijn vingers zouden vliegen over de toetsen. Het stuk is eigenlijk al geschreven voor de letters op het beeldscherm verschijnen. Zou dat fijn zijn?
Ik klik ‘vet’ aan en schrijf de titel. Het is niet eens een titel, het is het onderwerp. Ik adem weer eens in en daarna heel lang uit. Bij Giorgio Morandi was het onderwerp duidelijk niet de inspiratie en plotseling kijk ik anders. Ik zie de schilder. Hij zit op een krukje en kijkt naar de drie flessen en de schaal die hij heeft neergezet. Hetzelfde onderwerp als altijd. Dán ziet hij wat er vandaag bijzonder is, wat hij vandaag wil laten zien, vorm, kleur, trilling. Hij doopt zijn kwast in de verf.
Ik heb zoveel onderwerpen om over te schrijven. Er één van kiezen is eigenlijk nooit een probleem. Écht origineel zijn ze toch bijna nooit. Bestaan er onderwerpen waarover nog nooit geschreven is? Vorm, ritme, intonatie, woordkeus, daar ligt de uitdaging. Ik moet gewoon beginnen. De eerste woorden verschijnen op het beeldscherm en worden een zin. Ik wist waarover ik wilde schrijven. Ik wist zelfs wat ik wilde schrijven. Nu weet ik hoe ik het ga schrijven. Inspiratie? Ik adem in en ben aan het werk. Net als Giorgio.