Het opstootje
Beatrice wil voor de begrafenis van Franco met de hele borgo een gezamenlijk bloemstuk geven. Annarita, de oudste bewoonster van onze borgo, is ervan overtuigd dat dit een gebed zonder eind gaat worden.
Ik leg de courgettes, die ik van Annarita heb gekregen, in de ijskast. Wat zal ik met de drie kilo groente doen: pasta Nerano, Parmigiana di zucchine of gewoon gefrituurd? In ieder geval eten we een paar dagen vegetarisch.
Annarita had natuurlijk gelijk. Ze woont niet voor niets al meer dan tachtig jaar in de borgo. De groepsapp van de borgo blijkt ontploft: drieënveertig ongelezen berichten na het voorstel van Beatrice om samen een bloemstuk te kopen. De eerste reacties zijn positief: ‘Wat een goed idee’, ‘Hoe gaan we dit doen’ en ‘Wat goed dat jij dit voorstelt’. Natuurlijk zijn er de gebruikelijke vragen: hoeveel mensen doen er mee? Hoeveel gaat het kosten?
Ottavia opent het gesprek echt met een voor de hand liggende vraag.
‘Bij welke bloemenwinkel wil je het kussen bestellen?’
Nu is er niet zoveel keuze in de buurt, dus komt Beatrice met de grootste in Vergato, het dorp hierbeneden. Dat leidt tot een discussie zoals alleen Italianen die kunnen voeren. Normaal gesproken is dat op de stoep van de lokale supermarkt en het onderwerp is meestal eten: welke olijfolie bij … [vul een gerecht in]? Parmigiano of Grana bij … [vul een gerecht in]? De ‘Assolutamente no!, Mai!, Non si fa!’, ‘Absoluut niet!, Nooit!, Dat doe je niet!’, vliegen dan door de lucht.
Nú gaat het over de kwaliteit van de bloemen, de composities en kennelijk over de gunfactor. De kampen lijken redelijk gelijk verdeeld en net als voor supermarkt leidt ook de discussie op WhatsApp niet tot enige consensus, laat staan tot een besluit.
Agusto stuurt de discussie een heel andere kant op. Hij heeft namelijk gehoord dat de familie geld inzamelt voor de FIPC, de Italiaanse hartstichting, zeg maar.
‘Kunnen we ons geld niet beter …?’
Het is in Italië heel gebruikelijk dat er naast het libro firmo, het condoleanceboek, een meestal doorzichtige collectebus staat, met daarnaast een mededeling waarvoor wordt gecollecteerd. De etiquette voor de grootte van de gift is mij volledig onduidelijk. De reacties op Agusto’s suggestie zijn dat niet. Ze variëren van: ‘je kunt toch allebei doen’, tot, ‘je hebt gelijk’, om uit te monden in een echt Italiaanse discussie over de (on)betrouwbaarheid van: goede doelen, stichtingen en natuurlijk uiteindelijk politici.
Dat ook deze uitwisseling van gedachten strandt in een wirwar van opinies, verbaast mij niet.
De laatste botsing van meningen zag ik echt niet aankomen. Dit keer is het Italo die de knuppel in het virtuele hoenderhok gooit.
‘Wat voor kleur(en) en welke bloemen moet de compositie eigenlijk hebben?’
In de tussentijd loop ik alweer dertig reacties achter. Zo goed is mijn Italiaans nu ook weer niet.
‘Chrysanten, natuurlijk, dat hoort zo.’
‘Nee geen chrysanten, lelies of orchideeën!’
‘Liever gewoon rozen.’
Ook over de kleuren is absoluut geen overeenstemming: Wit? Nee liever roze, Toch liever warme kleuren? Moeten we het niet persoonlijker maken?
Ik sta op het punt mijn buurtgenoten een spoedcursus Nederlands polderen te geven, als er iets onverwachts gebeurt.
Misschien is Rosario, de man van Beatrice, wel ooit in Nederland geweest, of misschien is hij gewoon een natuurtalent. Hij kapt de discussie af door een aantal meerkeuzevragen in de app te plaatsen, een soort enquête. Ik wist niet eens dat dit kon.
Hoeveel wil je bijdragen? (€ 10.-, € 15.-, ander bedrag?)
Welke kleuren hebben je voorkeur? (wit, roze met geel of rood en blauw?)
Bologna FC heet ook I Rossoblu, de rood-blauwen, naar de kleuren waar ze in spelen.
Meerkeuzevragen blijken wél te werken. De discussie verstilt.
