Franco
Franco is dood. Hij pakte het wisselgeld uit de la van de kassa. Twee Euro tachtig, een cappuccino en een brioche kosten twee euro twintig, vandaar. Franco keek de klant nog even aan, toen draaiden zijn ogen naar boven en zakte hij in elkaar. Zo gaat het verhaal in ieder geval en bij iedere vertelling wordt het een beetje mooier. In de laatste versie sprak hij met geheven vuist de onvergetelijke laatste woorden: “Forza Bologna”.
Dat zou trouwens best waar kunnen zijn. Er zijn genoeg mensen die in hun jeugd fanatieke tifosi, voetbalfans, zijn. In Bologna staan die op de curva Nord, de bocht rechts van de ingang van het stadion. De meeste fanatieke tifosi worden in de loop der jaren milder, kopen een jaarkaart en verhuizen met vrouw en kinderen naar een tribune waar je wel zitplaatsen hebt, Franco niet. Hij was net tweeëntachtig geworden en had nog steeds een jaarkaart voor de curva. Hij miste geen wedstrijd. De uitwedstrijden werden bekeken in bar-osteria Stanco, waar hij al meer dan vijftig jaar de scepter zwaaide. Behalve in de keuken natuurlijk want daar was Maria de baas. De bar is een tempel voor Bologna FC: vlaggen, wedstrijdshirts, gesigneerde foto’s, zelfs een gigantische wekker met het logo van de club ontbreekt niet. Meer dan vijftig jaar clubgeschiedenis omlijst een van de grootste beeldschermen die te krijgen is.
‘Come mai, hoe dan?’ Beatrice reageert geschokt op het bericht van Franco’s overlijden in de groepsapp van de borgo, waar wij sinds twee jaar wonen. ‘Niet eens tijdens een wedstrijd?’ Beatrice is óók een Bolognista, ook al heeft zij wel een vaste zitplaats. Vorig jaar liep ze mij bijna omver na een wedstrijd in het Dal’Ara, het stadion van Bologna. Sindsdien ben ik in haar ogen, een van de goeien. Ze belde meteen om te vragen of ik meer wist. Niet dat ze op het antwoord heeft gewacht. Ik heb al vijf minuten geen idee hoe ik haar verhalen ga onderbreken. Ze heeft zich heel wat avonden in Stanco zitten verbijten als haar FC weer geen deuk in een pakje boter schopte. ‘Franco explodeerde als het niet goed ging. Hij had het grootste repertoire scheldwoorden, dat ik ooit gehoord heb en zijn bloeddruk moet naar ongekende hoogten zijn gestegen, zo wond hij zich op.’ Beatrice kan bijna niet geloven dat hij gewoon achter de bar onderuit is gegaan.
‘Povero Franco, arme Franco, nu zal hij Bologna nooit een Champions League wedstrijd zien spelen.’ *
Direct na ons gesprek plaatst ze een oproep in de groepsapp van de Borgo.
‘Is het een goed idee om samen iets te doen voor de begrafenis van Franco?’
Ze denkt zelf aan een cuscino, een bloemstuk.
Annarita de oudste bewoonster van de borgo heeft een smartphone, gekregen van haar kleinzoon. Volgens mij gebruikt ze hem alleen om mee te bellen of waarschijnlijker, om mee gebeld te worden. Iemand, waarschijnlijk diezelfde kleinzoon, heeft haar toegevoegd aan de groepsapp. Ik denk niet dat ze dat weet, of wil weten. In ieder geval is ze een van de stille leden van onze groepsapp. Ik besluit haar het nieuws van Franco’s overlijden zelf te gaan vertellen.
De zon brandt op de voorkant van het huis. Het is warm, heel warm. Annarita heeft de luiken voor de ramen gesloten en voor de deur hangt een gordijn. Mijn T-shirt plakt aan mijn rug als ik de laatste trede neem en de zweetband van mijn hoedje kleeft aan mijn voorhoofd. Nog voor ik aan kan kloppen schuift het gordijn opzij. Annarita neemt me hoofdschuddend op en doet dan snel een stapje terug, om mij binnen te laten maar zeker ook om zelf niet meer in de zon te staan. Pas als ik aan tafel zit met een glas ijskoude citroenlimonade en een stuk crostata, mag ik mijn nieuws delen.
* Bologna FC zal in 24-25 voor het eerst sinds 2002 Europees voetbal spelen en dat zal meteen in de CL zijn.
* Bologna FC zal in 24-25 voor het eerst sinds 2002 Europees voetbal spelen en dat zal meteen voor de eerste keer in de CL zijn.