In 2019 vertrokken wij, Dominique en Maarten, naar de Apennijnen, om onze ‘Ik Vertrek’-droom waar te maken. Maar wat doe je als alle clichés vervolgens ook uitkomen? Hoe ga je verder als een pandemie roet in het eten strooit en als je dan ook nog merkt dat een B&B misschien helemaal jouw ding niet is? Bekijk de aflevering van Ik Vertrek uit seizoen 21 hier.
In 2018 waren we allebei een beetje op een dood punt aangeland. Maarten was na 25 jaar in de gezondheidszorg echt aan iets anders toe en Dominique wilde haar coaching een nieuwe vorm geven. Onze kinderen waren de deur uit en we wisten dat het nu of nooit was. Het besluit was eigenlijk best snel genomen. We zouden vertrekken naar Italië: een ander leven, helemaal opnieuw beginnen, genieten van de cultuur, het weer, de wijn en het heerlijke eten, minder stress en la dolce vita. De keuze om een B&B te beginnen lag zo voor de hand, dat we er eigenlijk nooit verder over hebben nagedacht.
Soms moet je gewoon in het diepe springen
Dat het Italië zou worden stond vast. Maarten is er zijn hele jeugd op vakantie geweest en via hem is Dominique ook verliefd geworden op het land. We wisten ook dat we niet zuidelijker wilden dan Umbrië. Op de grote Italiaanse huizensites hebben we twaalf huizen geselecteerd en drie weken vakantie genomen om ze te bekijken. De meeste panden lagen in Toscane en Umbrië. Dat is een beetje de droom, toch? Wij werden er niet gelukkig van. Het buitenbeentje was een huis in de Apennijnen net in de Emilia Romagna. Het huis was niets, maar de sfeer, de mensen, het eten, de natuur, het hele plaatje klopte. Dit was waar we ons thuis voelden, waar we wilden wonen. We werden verliefd op de oude watermolen die de makelaar ons nog even móest laten zien. Na een half jaar van plannen maken en onderhandelen ging de koop toch niet door. Dus kwam Dominique met een heel spannend voorstel: “We verkopen de boel in Amsterdam en verhuizen naar een huurhuis in de streek”. Zo vertrokken we ‘op de bonnefooi’ naar de Appennini Tosco-Emiliano, tussen Bologna en Firenze langs de oude autostrada, die ze de Panoramica noemen. De regio is behoorlijk onbekend, omdat iedereen tegenwoordig de nieuwe autostrada del sole neemt. Die heeft zoveel tunnels dat bijna niemand nog ziet hoe prachtig en leuk het hier is. De bereikbaarheid was een groot pluspunt. We wilden immers een B&B beginnen.
En gaan!
Eerst huren was een goede beslissing, echt een aanrader. We hadden rustig de tijd: om ons bij de gemeente in te schrijven, de verzekeringen te regelen en een bankrekening te openen. Dingen die in Italië vaak meer voeten in de aarde hebben dan je verwacht. Het contact met makelaars en private verkopers was ook veel makkelijker. We konden zo ook de omgeving en de mensen beter leren kennen, een beetje acclimatiseren. Misschien was dat wel het belangrijkste, het normaliseren. Alles was leuk, spannend en nieuw. Het was goed om die roze bril een beetje te ontkleuren. Maarten werkte regelmatig een week in Nederland. We hadden het inkomen nodig, maar het was zwaar om niet samen in Italië te zijn. Ons ideale huis hebben we trouwens binnen drie maanden gevonden en begin mei was het van ons.
La dolce vita bestaat echt, ook als alles anders loopt
We hadden bedacht dat we half juli 2019 wel met twee kamers open zouden kunnen. Daar hadden we een beetje buiten de Italiaanse regelgeving gerekend. We weten nu wél precies wanneer je een geometra, een architect en een vriendelijke burgemeester nodig hebt. Zoals het hoort hadden we eigenlijk te weinig geld, te weinig ervaring en te veel onvoorzien. Wie had kunnen denken dat het lozen van douchewater een probleem kan zijn? Daardoor liepen alle andere zaken natuurlijk ook weer vertraging op. Maar het was zomer in la Belpaese. Vrienden en familie kwamen logeren en helpen met klussen. Er waren dorpsfeesten, markten, zwoele avonden aan de lange tafel in de tuin en natuurlijk de heerlijke Sangiovese van de wijnboer om de hoek. Het uitstellen van de opening tot maart volgend jaar, voelde niet als een straf. Twee dagen voor het grote feest belde de burgemeester: “emergenza”: noodtoestand, “scusami”: Sorry, “purtoppo”: helaas, maar hij kon het lint niet komen doorknippen. Natuurlijk hadden we gehoord van de epidemie rond Bergamo, maar dat leek heel ver weg. Drie dagen later begon de eerste lockdown. Wij zaten midden in de natuur en er was nog genoeg te doen. Het kon zieliger. De sluiting van alle bouwmarkten en leveranciers was het meest lastige. Het zieligst was het voor onze Nederlandse vrijwilliger, Gert Jan. Hij was een week eerder aangekomen en zou ons vijf dagen per week helpen. Hij had allemaal uitjes, bezoekjes aan vrienden en cursussen gepland, maar zat dus opgesloten met ons. Na vier weken heeft hij eieren voor zijn geld gekozen en is teruggegaan naar Nederland. Maarten kon niet meer naar Nederland om te werken. Dat was financieel een behoorlijke aderlating. In Italië werd de ramp intussen alleen maar groter. Op de meeste plekken in de zorg zat zeventig procent van het personeel ziek thuis. De besmettingen namen alleen maar toe, in de ziekenhuizen en in de verpleeg en verzorgingshuizen, de casa di cura. Maarten vond dat hij moest doen wat hij kon om te helpen. Dit was immers ons nieuwe thuisland. Hij heeft dus twee maanden in een verzorgingshuis gewerkt, tot de grootste ellende een beetje voorbij was.
Genieten van la Belpaese werd overleven
Uiteindelijk heeft de burgemeester het lint pas op zes juli doorgeknipt. In de tussentijd waren alle boekingen geannuleerd en door alle reisbeperkingen en onzekerheid hebben we die eerste zomer welgeteld zes Nederlandse gasten gehad. Het “hoogseizoen” is nog een beetje gered door Italiaanse wandelaars. We zaten in de buurt van een populaire wandelroute, de Via degli Dei. Iedere dag hebben we ‘perigrini’ opgehaald en ze de volgende dag weer naar het vertrekpunt gebracht. Er mochten maximaal twee mensen tegelijk in de auto, dus reden we vier of vijf keer op en neer. Bovendien bleven ze allemaal één nacht. Daar hadden wij natuurlijk nooit op gerekend: iedere dag: wassen, strijken, desinfecteren, plannen (mensen mochten niet in dezelfde ruimte), schoonmaken, opmaken en weer door. Omdat we ons financieel niets konden veroorloven, deden we het allemaal met zijn tweeën. Eind augustus ging vervolgens de boel weer op slot. De rest van het jaar en de eerste maanden van 2022 waren voer voor depressie. Gelukkig zijn wij daar allebei niet voor in de wieg gelegd. Hoewel het voorseizoen nog tegenviel, hebben we het tweede jaar wel een goede zomer gedraaid. Toch hebben we besloten niet verder te gaan.
“Ik Vertrek” of “Wij Blijven?”
Het was eng om elkaar aan te kijken en hardop te zeggen, dat wij geen B&B mensen zijn. We vonden de gasten leuk, maar de (financiële) verplichtingen braken ons op. Het is ontzettend leuk om voor gasten te koken en samen met ze te eten, maar het wordt minder leuk als je om elf uur de afwas moet gaan doen, omdat je morgen om zes uur weer uit de veren moet. Ons idee was dat we juist tijd zouden hebben om onze gasten te vertellen over deze onbekende streek en ze de mooiste plekjes te laten zien. In de praktijk waren we aan het: poetsen, strijken, wassen, voorbereiden en kwamen we verder nauwelijks ergens aan toe. We wilden retraites en coaching weken organiseren. Dat is er nooit van gekomen omdat we te druk waren met de boel draaiende houden. Ook hadden wij er nooit bij stilgestaan hoe het is om altijd gasten in je eigen huis te hebben, om te wonen in je werk. Dat vonden we heel zwaar. Dus hebben we de B&B te koop gezet en we hebben een fantastische opvolgster gevonden, die onze droom nu verder uitbouwt. We zijn ontzettend gelukkig hier in Italië. We hebben geweldige vrienden, het eten is heerlijk en het leven, de cultuur past bij ons. We wilden niet terug naar Nederland.
Italianen zijn niet zulke planners
We hebben echt heel veel geluk gehad. Een dal verderop hebben wij een prachtig torenhuis uit de vijftiende eeuw gevonden. Het staat in een kleine borgo, een buurtgemeenschap. We hebben weer buren en er is een stadje vlakbij. Een van de andere dingen die we ontdekt hebben: we zijn toch iets te veel stadsmensen. We blijken behoefte te hebben aan aanspraak, aan “buongiorno, come stai?” en aan ongeplande aperitivi. Want dat is een van de dingen waarom we hier zo genieten. Italianen zijn geen planners, ze leven niet met hun agenda’s en dingen gebeuren hier een stuk spontaner. Ze blijken trouwens minstens even goed te kunnen klagen als Nederlanders, alleen gaat het iets minder vaak over het weer.
Doen wat je leuk vindt (daar ben je ook het beste in)
We zijn weer een beetje geland, na de afgelopen hectische jaren. We zijn wat aan het klussen, binnen en vooral in de tuin. Daarnaast zijn we allebei bezig onze passies weer op te pakken en daar wat inkomen uit te halen. Maarten ondersteunt schrijvers die bij ons verblijven en zelf schrijft hij aan zijn tweede roman. De eerste verscheen vlak na de eerste lockdown en heeft de toepasselijke naam Virus[i]. Hij is druk aan het bloggen over het leven in Italië en over schrijven. Dominique werkt ook aan een boek en ze is haar coaching praktijk nieuwe vorm aan het geven. Het belangrijkste is dat we weer doen waar we echt van genieten en waar we gelukkig van worden. Zolang je die twee dingen maar doet, tutto andrà bene, komt het allemaal goed. Een heleboel mensen dromen van emigratie, maar er zijn altijd redenen om het nú niet te doen. Trek de stoute schoenen aan en ga. Je kunt altijd nog terug, maar alleen als je eerst heen bent gegaan. We hebben wel een paar tips voor als je je veters al aan het strikken bent:
- Huren! Als het kan, huur dan eerst een huis in de streek waar je wilt gaan wonen. Zo kun je een heleboel dingen veel makkelijker regelen en je kunt veel rustiger zoeken naar je definitieve optrekje.
- Zie je huis in de winter (en als het even kan in alle jaargetijden) en vraag je af of je híer wilt wonen. Natuurlijk zijn natuur en rust prachtig en een half uur naar het dichtstbijzijnde dorp lijkt niet zo ver. Maar als je een keer naar de dokter moet of de wegen zijn minder begaanbaar, blijkt dat soms toch anders te liggen. Bedenk goed wat je wilt, ook in je toekomst.
- Er zijn meer mogelijkheden om in je onderhoud te voorzien. Staar je niet blind. Ook wij zaten een beetje vast in de “Ik Vertrek-bubbel”, maar je hoeft geen B&B te beginnen. Je kunt tegenwoordig natuurlijk heel goed vanuit huis werken als je een beetje internet hebt en er zijn zoveel andere dingen die je hier kunt ondernemen. Doe wat je leuk vindt. Daarmee valt altijd een boterham te verdienen en je hebt er veel meer plezier in.
[i] https://www.scheltema.nl/boek?authortitle=martin-deer/virus–9789492719348