Silvester, Monique en hun droom in de Romagna
“We zijn morgen dertig jaar getrouwd en het is de eerste keer dat we het in Italië vieren.” Monique knipoogt naar Silvester terwijl ze een fles ontkurkt.
“Ze weet zelfs nog op welke dag we elkaar voor het eerst ontmoet hebben”, vult Silvester aan. Ze zijn allebei opgegroeid in de buurt van Roermond en de herinneringen aan café Sport vliegen over tafel.
We zitten op het terras voor hun Ca’ dell’olivo in Lucignano, een kleine Borgo in de gemeente Sogliano al Rubicone in het zuidoosten van de Romagna. San Marino ligt op nog geen dertig kilometer. Vanaf hier kijken we uit over de groene vallei. De rust wordt alleen verstoord door zingende vogels, “en de motor van Silvester”. Toen hij de keuken in kwam lopen was Monique opgelucht. Ze was duidelijk bezorgd over de combinatie van bochtige wegen en de regen. Twee katten komen even polshoogte nemen. “Toen we de koop hadden gesloten bleken die erbij zitten, cadeautje van de vorige eigenaresse.”
De kok en de manager
Silvester wilde eigenlijk de techniek in. “Ik wilde helemaal niet meer naar school, maar ik was nog leerplichtig. Vrijdag waren er nog twee plekken voor de autotechniek, maar toen ik maandag belde waren die weg. Er was wel nog plaats op de koksschool dus toen ben ik dat maar gaan doen.” Het bleek een schot in de roos. Hij liep stage en werkte bij sterren-kok Emanuel Mertens, “mijn grote leermeester”. Daarna bestierde hij de keuken van een paar van de betere Limburgse restaurants. “Ik wilde graag voor mezelf beginnen en uiteindelijk heb ik Monique over de streep getrokken.”
Monique wist niets van de horeca. Ze had altijd in de mode gewerkt. “Toen we besloten op zoek te gaan naar een pand had ik net een mooie promotie aangeboden gekregen.” Omdat ze niet zonder ervaring aan het nieuwe avontuur wilde beginnen, nam ze ontslag. Ze leerde het vak van gastvrouw in de praktijk en werd sommelier.
“Dat is Monique ten voeten uit.” Zegt Silvester trots. “Ze is georganiseerd en supergoed met structuur en ze is ook nog eens een wonder in de boekhouding en de marketing.” Toen ze twee jaar later eindelijk hun plek in Sittard vonden en Silvester’s openden was Monique er helemaal klaar voor.
De restaurateurs
Meer dan twintig jaar, “min een maand” was Silvester’s een begrip tot ver buiten Sittard. In 2011 wilden ze de tent eigenlijk sluiten. De bankencrisis raakte ze hard en Monique ging door een moeilijke periode na het overlijden van haar vader, vertelt Silvester.
“Ze was er klaar mee en Monique is altijd het belangrijkste voor mij geweest.”
De enige die het er niet mee eens was, bleek de bevriende advocaat die ze om hulp vroegen. “De pacht liep nog een jaar en we hadden allemaal doorlopende contracten.” Ze maakten een doorstart met een nieuwe kaart, terug naar de basis, minder gerechten, maar wel heel erg lekker. Het bleek een ongekend succes, met onder andere een Bib Gourmand van Michelin als beloning. Toch besloten ze er vorig jaar een punt achter te zetten. De tweede sluiting tijdens de feestdagen door Covid was de druppel. Silvester wordt nog steeds razend als hij eraan terugdenkt.
In Italië
In 1999 gingen ze voor het eerst naar Italië. Silvester had dat jaar pas eind september vakantie en in Nederland, “zeek het van de regen”. Het reisbureau om de hoek had in de buurt van Pistoia nog plek in een agriturismo. “En daar regende het nog harder.” Ze kunnen er nog om lachen. Toch hadden ze de smaak te pakken en als het kon gingen ze de jaren daarna altijd naar Italië, vooral naar Toscane. Langzaam ontstond het idee dat ze misschien, ooit, later naar Italië zouden willen verhuizen.
“De mensen zijn hier zo vriendelijk, zo behulpzaam en het voelt hier warm en thuis en natuurlijk ook het eten en de heerlijke wijn.” De ogen van de sommelier stralen ervan. Monique zou Monique niet zijn als ze zich niet goed zou voorbereiden. Dus volgden ze een intensieve privé taalcursus. De lerares werd een goede vriendin.
“Zij heeft hier in de buurt een huis en ze bleef maar vragen wanneer we eindelijk eens langskwamen. Ik had een beetje zitten Googelen en ik zag alleen maar van die caravanparken bij Rimini en zo. Het leek me niets. Het bleek hier veel mooier en leuker dan we ons hadden voorgesteld.”
Ze hadden ooit laten vallen dat ze wel iets met vakantieverhuur wilden als ze het restaurant niet meer hadden. Hun vriendin had tot hun verrassing een ritje met een bevriende makelaar geregeld, ter oriëntatie. Silvester beschrijft het in geuren en kleuren.
“Het eerste pand was kant en klaar én het kostte meer dan acht ton; dat ging hem dus niet worden. De bouwval met drie hectare grond was ook ‘iets te veel uitdaging’. Daarna nam hij ons mee hier naartoe en dit klopte helemaal.”
De aanloop
“We hebben het uiteindelijk een jaar later gekocht”, gaat Monique verder, “en als Michael er niet was geweest hadden we het waarschijnlijk niet gedaan.” Michael is de makelaar en onderhand een goede vriend. “Hij heeft ons bij zoveel dingen geholpen, met de geometra, de aannemers, de gemeente. Hij kende de weg en dat heb je echt nodig. We mochten ook nog een week proef-wonen hier.” Silvester zet de pasta met daterini, kleine tomaatjes en tonijn op tafel, terwijl Monique de glazen nog een keer vult. Natuurlijk krijgen gasten iets te eten, zo Italiaans zijn ze onderhand zeker geworden.
Ze hadden geen haast. In de jaren na de aankoop hebben ze alle vakanties klussend doorgebracht. “Het enige voordeel van Covid was dat we toen intensief hebben kunnen klussen en allemaal dingen veel sneller klaar waren dan we hadden kunnen denken.” Augustus 2022 zijn ze definitief verhuisd. Hun paradijsje heeft nu twee schitterende appartementen, die ze vanaf deze zomer verhuren. Er is een prachtig overdekt terras met heel veel privacy en dat zwembad komt er snel.
En nu, Dolce far Niente?
Ze kijken me verbaasd aan als ik het vraag. “Nee, dat zeker niet.” Silvester werkt weer als kok in het restaurant van een vriend en hij probeert de traditionele keuken en manier van werken een beetje ‘bij te buigen’. “Maar sommige dingen moet je niet willen veranderen. Je weet wat je eet in Italië en dat moet de basis blijven.” Pizza’s bakken lijkt hem trouwens ook een leuke uitdaging.
“Uiteindelijk willen we van de verhuur hier rond kunnen komen en er is een pand hier in de buurt dat wel heel leuk is.” Stil zitten en even niets doen lijkt niet weggelegd voor deze twee. “Wie weet wil ik ook nog wel een restaurantje hier, drie dagen per week en met een vast menu, óók leuk.”
“Ons eigen huis moet ook nog hé”, valt Monique hem in de rede.
Het verhuren van appartementen ligt in het verlengde van wat ze in het restaurant deden. Ze genieten ervan om mensen te ontvangen en te verzorgen. “We hebben hier wel veel meer vrijheid. De mensen die hier komen zijn op een of andere manier veel relaxter en minder veeleisend.”
Dus rozengeur en maneschijn?
“Sommige dingen zijn natuurlijk wel moeilijk.” Monique kijkt bedenkelijk als ze het over de gezondheidszorg heeft. “Natuurlijk is er een taalbarrière, maar er zijn ook grote cultuurverschillen. Er wordt hier wel héél veel getest en onderzocht en als je niet weet hoe je het aan moet pakken kunnen de wachttijden wel erg lang zijn.”
“Ik vind het vooral moeilijk dat Italianen toch minder direct zijn. Direct ja of nee zeggen is hier niet zo gewoon, terwijl ze het wel op prijs stellen. Soms lijkt het of ze praten, om het praten. Dan bespreken we iets en een maand later nog een keer en na drie maanden komt er een volgende bespreking omdat iedereen vergeten lijkt te zijn, waar het ook alweer over ging.” Silvester gaat een stukje verzitten omdat de regendruppels via de parasol op zijn rug vallen. “En het is hier ook al niet altijd mooi weer.” Zijn lach onderstreept de ironie.
Wat zouden ze iedereen aanraden?
“Informeer naar de regelgeving. Er is een beeld dat in Italië alles kan en mag, maar dat is dus echt niet waar. Soms lijken het zelfs meer regels dan in Nederland.”
- “En leer de taal, in ieder geval een beetje.”
- “Zorg dat je niet twee linkerhanden hebt”, neemt Silvester het stokje weer over, “en zorg voor een buffer. Werk laten doen is hier ook duur, net als in Nederland.”
- “En proef wonen, dat is echt een goede manier om te weten of je dit echt wilt. Het is niet altijd zomer.”
“Wij waren hier in januari. Het was koud, er was geen internet, de verwarming was kapot, maar we hadden wel een haardvuur, een goede fles wijn, glazen en iets lekkers te eten.”
“De eerste avond zei ik tegen Monique, jij bent eigenlijk best een leuk meisje zonder Facebook.” Silvester krijgt een zoen cadeau voor de herinnering.
FB https://www.facebook.com/profile.php?id=100057385692577
