‘Misschien het huis van Aldo?’ Ze wijst. Als wij hier de weg zouden kennen, was het vast heel duidelijk, maar we waren op de weg hiernaartoe al verdwaald.
‘Volgens mij moeten we hier naar links.’ Vertwijfeld kijk ik naar het straatje naast het gele huis dat zij aanwijst. Deze bocht ga ik met de auto niet maken en het is wel heel steil omhoog.
‘Misschien hadden we toch de vorige afslag moeten nemen.’ Ik rij een stukje verder de berm in als een tractor met aanhanger achterop komt. De chauffeur bedankt ons met een handgebaar. ‘Wat zegt Maps?’
Het is maandagochtend, eind januari en we komen van de wekelijkse markt in Vergato. De auto ruikt naar de verdure fritte, de gefrituurde groenten, die we voor de lunch hebben meegenomen. De wolken hangen dreigend laag, er is sneeuw voorspeld. Mijn wintervingers tintelen en ik heb trek.
‘We kunnen toch een andere keer gaan kijken? Die toren loopt niet weg.’ Ze schudt haar hoofd en wijst op het scherm van haar mobiel.
‘Het moet hier vlakbij zijn, daarboven,’ Het gele huis ontneemt ons ieder zicht op wat erboven zou kunnen staan. ‘En jij wilde het toch zo graag zien.’
Onze B&B staat te koop, maar we hebben nog geen serieus bod ontvangen. Dat weerhoudt ons er niet van regelmatig: Immobilliare, Idealista en Casa.it, zeg maar de Italiaanse Funda’s, af te speuren. Een groot verschil met Funda is, dat op deze websites de exacte locatie meestal niet aangegeven wordt . De bedoeling is dat je de makelaar belt, die je vervolgens het pand laat zien. Zeker als je buiten de bebouwde kom zoekt heb je die makelaar ook echt nodig. Zonder hem vindt je het nooit.
Wij hebben al iets te veel ervaring: met Italiaanse advertenties, met Italiaanse makelaars en met het kopen van huizen in Italië. De foto’s van de binnenruimtes zijn meestal een drama: geen overzicht, vuile vaat op het aanrecht, zes bedden en een tafel in een kamer van tien vierkante meter, dat soort dingen. De foto’s van buiten daarentegen zijn meestal prachtig. Helaas laten ze nooit het slachthuis, de energiecentrale of de discotheek aan de overkant zien. Die wordt trouwens ook nooit genoemd in de, meestal summiere, omschrijving. Daarom willen we eerst de omgeving en het huis van buiten zien, voor we een makelaar bellen.
Op de navigatie lijkt het erop dat je een stukje terug wél omhoog kunt. Ik draai de auto en neem de afslag, die we net niet genomen hebben. Honderd meter verder is een klein kerkhof. Drie nieuwsgierige geiten en een grote witte hond komen naar het hek om polshoogte te nemen. Natuurlijk is er een geitenboerderij naast de begraafplaats, logisch.
‘Ik denk dat we daarnet al naar rechts hadden gemoeten.’ Ze doet alsof het heel gewoon is, dat ik achteruit terugrijd. Na alle omzwervingen staan we één minuut later naast een kerkje. Iets verderop is de splitsing die toegang geeft tot Casigno. Niet dat wij weten dat de borgo zo heet. Nu nog steeds is er welgeteld één bordje, dat naar Casigno verwijst. Het zit verstopt in een braamstruik én het wijst de verkeerde kant op. De borgo is uitgestorven. Binnenlopen voelt een beetje zoals in Nederland door de achtertuintjes struinen.
Een borgo is een verzameling huizen. Je zou het met buurtschap kunnen vertalen maar dat roept een heel verkeerd beeld op. Ons woord burcht komt van dezelfde stam, maar dat is het dus ook niet. Oorspronkelijk en dan hebben we het over de diepe, donkere middeleeuwen, waren het een aantal huizen meestal wat hoger gelegen en dicht tegen elkaar aangebouwd, omdat ze dan beter te verdedigen waren. De akkers en de velden lagen eromheen. Vanaf de jaren vijftig zijn veel bewoners vertrokken. De huizen worden vaak alleen nog in de zomer gebruikt, als ze niet helemaal aan hun lot worden overgelaten. Deze borgo is prachtig, middeleeuws, pittoresk en er staan geen huizen op instorten. Dat is goed nieuws. We kijken onze ogen uit, terwijl we om ons heen speuren naar het bordje vendesi, te koop, dat makelaars dan weer wel altijd ophangen. Dit keer dus niet.
Het is mijn schuld dat we hier zijn. Ik heb dit casa torre op het internet gezien. Het is oud, traditioneel en op de foto’s ziet het er statig uit. Heel anders dan de in de jaren zeventig en tachtig gebouwde chalet-achtige villa’s die we vooral voorbij zien komen. Dat zijn vooral. Nog los van de vaak “matige” kwaliteit, is dat toch niet echt wat wij willen. Dit torenhuis is in sasso, van steen, en het lijkt erop, dat hij recent gerenoveerd is.
De vrouw, die nog steeds uit het raam hangt, weet trouwens helemaal niet of er hier iets te koop staat.
‘Misschien dat daar, dat stond te koop.’ Ze wijst naar het grote gele huis, waar we daarstraks onder stonden. Dat is zeker niet het huis waar ik de foto’s van heb gezien. ‘Als iemand het weet is het Annarita.’ Helaas komt Annarita vanmiddag pas weer thuis.
‘Mogen we in de borgo rondkijken?’ De vrouw, later komen we erachter dat ze Marya heet en oorspronkelijk uit Kroatië komt, begrijpt de vraag niet.
‘Iedereen kijkt hier altijd rond, daar is het een borgo voor. We leven hier toch ook samen. Als jullie maar geen hekken openmaken waar honden achter zitten.’ Ze duikt terug naar binnen.
De borgo heeft heel veel paadjes, trapjes en verdiepingen en ook al is hij niet groot, na drie keer rechtsaf hebben we geen idee meer waar we zijn.
‘Volgens mij is dit het.’ Het huis waar we naast staan is hoog, heel hoog. Nu begrijpen we waarom het een casa torre, een torenhuis, wordt genoemd.
Ze haalt haar schouders op. ‘Ik weet het niet. Waar zou de tuin zijn?’
Terwijl we teruglopen naar de auto, laat ik het op me inwerken.
‘Het is wel een heel mooie borgo.’ Ze is het volmondig met me eens.
‘Maar niet waar wij naar zoeken, toch?’ Nee het is niet waar we naar zoeken.