Fognatura 3
Il consiglio, de bijeenkomst
Wat vooraf ging: De lekke fossa biologica, de septic tank, van Giorgio is van een “privé” probleem, een zaak van de hele borgo geworden.
Giorgio is een WhatsApp groep begonnen, borgo Casigno. Vol ongeloof lees ik zijn eerste bericht. Zaterdagochtend is er een consiglio, een vergadering, met de burgemeester, over het probleem van de fognatura, de afvoer, in de borgo. Giorgio roept iedereen op erbij te zijn, om te laten zien hoe belangrijk dit voor ons is. “Hoe meer mensen hoe beter!” Hoe heeft hij dit zo snel voor elkaar gekregen? Is Giorgio zo belangrijk? Is hij een vriend van de burgemeester, of een sponsor? Wat houdt een ‘consiglio’ eigenlijk in? Werkt de burgemeester altijd op zaterdagochtend? In mijn Nederlandse onwetendheid stel ik een té Hollandse vraag: “Wat staat er precies op de agenda?” Discussies in dit soort groepen zijn toch al niet erg overzichtelijk. De Italiaanse breedsprakigheid voegt daar een extra uitdagend element aan toe. Na achtenveertig berichten, waarvan de meeste reacties zijn op andere berichten, maar waarin de verzender niet aangeeft op wie of wat, hij of zij reageert, geef ik het op. Het idee om eerst samen te komen en een agenda en gespreksonderwerpen vast te leggen hou ik wijselijk voor me. “Ik zal er zijn”, is het laatste wat ik stuur.
Annarita is erg blij met het flesje zelfgemaakte Nocino, notenlikeur dat ik haar kom brengen. Ze schenkt koffie in en ze heeft verse crostata, pruimentaart. Omdat ze geen lid is van de borgo Casigno app, vertel ik haar wat er allemaal speelt. Ik lees zelfs een aantal van de berichtjes voor.
‘Is er iets dat ik niet weet over Giorgio’, vraag ik voorzichtig. ‘en over de burgemeester? Werkt die altijd op zaterdag?’ Ze legt een nieuw stuk taart op mijn bord en gaat er even goed voor zitten. Nee, Giorgio is gewoon zichzelf, voor zover ze weet. Zijn opa en oma kwamen wel hier uit de buurt, dus hij zal best mensen kennen, die mensen kennen. Natuurlijk werkt de burgemeester normaal gesproken niet op zaterdag, behalve als er openingen en herdenkingen zijn.
‘Dus hij vindt dit echt belangrijk?’ Annarita barst niet in lachen uit, dat zou on-Italiaans zijn, maar haar pretoogjes verraden haar.
‘Caro, lieve schat, over zes maanden zijn er verkiezingen. Hij maakt volgende week bekend dat hij voor een tweede termijn “beschikbaar is”. Hij moet ten minste doen alsof het hem iets kan schelen. Siamo in Italia, we zijn hier in Italië.’
Consiglio, blijk je beter te kunnen vertalen met bijeenkomst, dan met vergadering. De opkomst is prima, we zijn met een man of vijftien. Zelfs de eigenaars van een tweede huis hebben besloten dat ze dit mee willen maken. De burgemeester had duidelijk niet zoveel mensen verwacht, dus verplaatsen we ons naar de vergaderzaal van de gemeenteraad. Als we eenmaal allemaal zitten en de sindaco een warm en betrokken welkomstwoord van zo’n tien minuten heeft uitgesproken, leunt hij achterover. Hij is hier om te luisteren. Tot mijn verrassing is het Diana, de vrouw van Marco, die het voortouw neemt. Ze heeft duidelijk besloten de verzakking van hun tuin door de slechte fognatura direct onder de aandacht te brengen. De burgervader knikt en maakt een aantekening van één woord. Daarna beginnen onze buren elkaar in de rede te vallen. De een wil het hebben over stankoverlast, de volgende over de Hera en de waterdruk, Giorgio mengt zich erin en probeert zijn probleem met de kapotte fossa ter tafel te krijgen. De burgemeester knikt, hij heeft ondertussen al drie woorden op zijn blocnote geschreven. Na een uur kijkt hij op zijn horloge, hij vindt het heel vervelend maar hij heeft een andere afspraak. Hij wil iedereen bedanken voor hun komst en voor het delen van hun zorgen en problemen. De betrokkenheid en de uitingen van oprecht burgerschap zijn hartverwarmend. Natuurlijk kan hij nu geen directe toezeggingen doen, daarvoor is de zaak te complex. Laat het duidelijk zijn dat dit probleem, dat voor veel meer borgo’s geldt, zijn absolute aandacht heeft. Over onze situatie wil hij overleggen met het Ufficio Tecnico, de technische dienst en met de Hera en met de unione comuni appennino bolognese, het samenwerkingsverband van de gemeenten in de omgeving. Hij stelt voor om zo snel mogelijk met een van hun medewerkers een sopralluogo, een inspectiebezoek, te doen. Hij laat ons weten wanneer dat zou kunnen.
De nazit is in de bar/ristorante/pizzeria naast het gemeentehuis. De meeste ambtenaren van de gemeente doen er hun pranzo, hun lunch, en de onderonsjes en een-op-eentjes doen vermoeden dat hier de echte beslissingen worden genomen. Het is al gezellig druk deze zaterdagochtend als wij met een man of tien binnenkomen. Onder het genot van een frizzantino, een klein glaasje Pignoletto, spreekt iedereen zijn tevredenheid uit. Dit was een goede, nuttige bijeenkomst. Later die middag doe ik verslag aan Annarita. Als ze hoort over de sopraluogo, stelt ze haar eerste vraag.
‘Samen met il responsabile, het hoofd van het ufficio tecnico?’
Ik knik bevestigend en zij schudt met de wijsheid der jaren meewarig haar hoofd.
‘Siamo in montagna caro, siamo in montagna, We zijn hier in de bergen.’
Wordt vervolgd?